ناهماهنگ

اولین دادخواست سال ۹۹ رو مینویسم....

آدم مجبوره یه روزایی گذشته رو ول کنه و نگاهش به آینده باشه...

عزیزترینم!
مثل جنگ‌های جهانی
مثل سال‌های وبا
مثل روزهای قرنطینه
مثل شب‌های دلتنگی
خواهد گذشت
تمام خواهد شد
این روزهای تلخ نیز!
تنها عشق خواهد ماند
و بوسه‌های ناتمام
و یک آغوشِ گرمِ همیشگی...

ماشین ترمز میکنه جلوی یه در آهنی بزرگ و ترسناک که یه زنجیر چند دور تا دورش پیچیده شده و تاریکی هوا واضح ترین تصویری که به نمایش میذاره همینه...

یه روزایی از زندگیم حس میکنم باید برم...از هرجایی که هستم!از هرکاری که میکنم ...حس میکنم همه چی دلمو زده...یا بس شده واسم!

ای آنکه گرهِ کار‌های فرو بسته به سر انگشت تو گشوده می‌شود، و‌ای آن که سختیِ دشواری‌ها با تو آسان می‌گردد، و‌ای آن که راه گریز به سوی رهایی و آسودگی را از تو باید خواست.

آدم‌ها می‌گذرند